حدود 40 سال است که آپارتمان نشینی در شهرهای بزرگ ایران رایج شده و امروزه دامنه آن به شهرهای کوچکتر و حتی بخش ها و روستاها کشیده شده است. در قانون، از آپارتمان تعریفی به عمل نیامده است ولی در اصطلاح میتوان گفت: آپارتمان عبارتست از یک واحد مستقل در ساختمان چند طبقه كه از آن برای سكونت یا جهت كسب و پیشه استفاده میشود.
مالكیت در آپارتمانها شامل دو قسمت است:
1. مالكیت اختصاصی
2. مالكیت مشترک
به بخشی از ملك گفته میشود كه فقط صاحب آپارتمان حق استفاده از آن را دارد مثل بالكن و فضای داخلی هر آپارتمان.
قسمتهایی از ساختمان است كه كلیه مالكین حق استفاده از آن را دارند كه شامل این مكانها میباشد:
زمین زیربنا (خواه متصل به بنا باشد یا بنا به وسیله پایه روی آن قرار گرفته باشد). تاسیسات قسمتهای مشترک از قبیل چاه آب، پمپ، منبع آب، مركز حرارت و تهویه، تابلوهای برق، كنترها، تلفن مركزی، انبار عمومی ساختمان، اتاق سرایدار در هر قسمت بنا كه واقع شده باشد، آسانسور، چاههای فاضلاب، لولهها از هر قبیل مانند لولههای فاضلاب، برق و تلفن، گذرگاههای شوت زباله، اسكلت ساختمان، تاسیسات مربوط به راه پله وسایل تامین كننده روشنایی تلفن، زنگ اخبار، شیرهای آتش نشانی، پشت بام و تاسیساتی كه در پشت بام برای استفاده عمومی احداث گردیده است، نمای خارجی ساختمان، محوطه ساختمان، باغها و پاركها كه جنبه استفاده عمومی دارند و در سند اختصاصی قید نگردیدهاند. پلههای ورود به پشت بام و پلههای ایمنی، درها و پنجرهها، راهروها و پاگردها كه در قسمتهای غیر اختصاصی باشند. دیوارهای حد فاصل بین قسمتهای اختصاصی چنانچه جزو اسكلت ساختمان نباشند، بین آن قسمتها مشترك هستند و بطور کلی هر قسمتی که اختصاصا در مالکیت واحد خاصی نباشد.
در قسمت های آتی در مورد اداره و مدیریت و حقوق مالکین صحبت خواهیم کرد ...
اما و اگرهای آپارتمان نشینی (قسمت دوم)
در ۲نبش بین صدها هزار آگهی ثبتشده جستوجو کنید، به سرعت ملک مورد نظرتون رو پیدا کنید و برای انجام معاملهای مطمئن، با مشاورین املاک معتمد و متخصص شهرتون در ارتباط باشید.